Een nieuwe manier om materialen te koppelen aan levende cellen, ontwikkeld aan de Universiteit Twente, maakt het mogelijk om het lichaam iets te léren. Of, omgekeerd, om óns meer te leren over de interactie van de cel met zijn omgeving. Het materiaal wordt niet rechtstreeks aan de cel gekoppeld, maar via een tussenstap. Dit voorkomt bijvoorbeeld afweerreacties, en maakt het ook mogelijk om de koppeling aan- of uit te zetten: dat is van belang bij het ‘sturen’ van stamcellen of het beïnvloeden van cellen rondom bijvoorbeeld een tumor. Tom Kamperman en Jeroen Leijten hebben hun techniek, die zij discrete inducible on-cell crosslinking (DOCKING) hebben genoemd, gepubliceerd in het prestigieuze wetenschappelijke tijdschrift Advanced Materials.
Het is voor cellen van levensbelang dat ze hun omgeving kunnen voelen. Mechanische eigenschappen beïnvloeden bijvoorbeeld heel sterk het gedrag van stamcellen: een zachte omgeving zet aan tot vet en een harde omgeving zet aan tot bot formatie. In de meeste onderzoeken en therapieën worden cellen daarom gecombineerd met materialen waaraan ze zich kunnen vasthechten om het materiaal te kunnen ‘voelen’. Echter, dergelijke cel bindende materialen hebben als nadeel dat ze ook de aanhechting van immuun cellen van het lichaam toelaten, wat een sterke afweerreactie initieert. Deze tweestrijd is niet eenvoudig op te lossen en belemmert bijvoorbeeld de werking van implantaten door vorming van littekenweefsel.